(Image-zine van september 2001) We ontmoeten Rick van der Linden op “neutraal” terrein: een café met Perzische kleedjes op tafel. Recht tegenover het station van de stad, waar men het liefst geld voor z’n eieren kiest: Barneveld. Daar woont en werkt hij al enige jaren en van daar uit slaat deze beeldend kunstenaar in opmars, zijn veelkleurige vleugels uit. Een indringende verschijning, die compromisloos door het leven lijkt te gaan. Hij contrasteert scherp met de stamgasten en hun Veluwse dialect. Het tafeltje wankelt, als hij opstaat om mij te begroeten. Een map met krantenknipsels, krabbels en fotokopieën valt daardoor op de grond. Het zijn indrukken die hij verzamelt. Citaten die hem aanspreken. Berichten die zijn walging opwekken. Hij verzamelt ze en neemt zo overal mee naar toe. “Je weet nooit wanneer je er iets aan hebt”, verklaart hij. Een map vol woorden en een man met een verhaal. Het neutrale terrein was gekozen, omdat Rick net in een grootscheepse verhuizing zat. Zijn oude leef- en werkruimte lag overhoop, z’n nieuwe richtte hij net in. Al z’n schilderijen lagen op dat moment opgeslagen bij een goede vriendin van hem. Kortom, lichtelijk ontheemd, koos hij voor het café, “Want daar voel ik mij dan nog het best thuis”, aldus zijn plausibele verklaring. “Als ik weer een beetje gesetteld ben, kom je maar langs. Overigens hou ik toch niet graag open huis in mijn atelier”, gaat hij verder. “De intimiteit waarin mijn werk tot stand komt, bewaak ik. Wat ik wil laten zien, hang ik op waar het hoort: op exposities of bij opdrachtgevers thuis. Wat ik over mijn werk kwijt wil deponeer ik op mijn Internetsite. De rest gaat niemand iets aan, da’s voor mij. Maar gelukkig gaat het beste wat ik te bieden heb, tòch de deur uit…!” Eerder heb ik tentoonstellingen van hem bezocht en ben onder de indruk van zijn werk. Ik zag kleurexplosies en ongebreidelde vormen. In een spanningsboog tussen uithalen en tere, liefdevolle details. Het is indringend en lijkt door de zintuigen heen te snijden. “Dan heeft het gedaan, waarvoor het bedoeld is”, schatert hij uit, als ik hem confronteer met mijn waarnemingen. “Met mijn werk probeer ik de emotie achter de mens te pakken te krijgen. Want de emoties vormen de drijvende kracht achter alles wat we doen. Ik roep ze met mijn werk ook op en krijg de nodige opmerkingen naar m’n hoofd. Daar vraag ik eigenlijk om”. Rick heeft zijn hele leven (Zeist, 16-2-1972) al “poppetjes getekend”, maar vind zelf, dat hij pas zeven jaar kunstenaar is. Als zijn leermeester noemt hij Johannes Orsel, die hem op zijn beeldende kracht wees. “Hij heeft mij geleerd om emoties te vangen in vorm en kleur. Verf is een eerlijk materiaal. Het staat er meteen en pas àls er iets staat, mogen de emoties opdrogen. ! Wie eerst naar woorden moet zoeken, is al gauw aan het beschrijven en zit niet meer in z’n gevoel”. Na de eerste exposities, kwam Rick met zijn concept Emotion Arts. “Daar komt in eerste instantie geen kwast aan te pas”, legt hij uit. “Pas na de nodige gesprekken met mijn opdrachtgever (en die kunnen dan heel diep gaan), ga ik aan de slag. Dan demp ik het licht in mijn atelier, kies ik een muziekje uit, dat me recht naar het hart gaat en zet ik de ezel, een wijntje en een wierookje klaar”. Grinnikend voegt hij er aan toe: “Dat kun je gerust een voorspel noemen… ” Ria, één van de opdrachtgevers, die aan Emotional Arts deelnam, weet dat later te beamen. Bij haar thuis in de woonkamer springt Rick’s werkstuk er onmiddellijk uit. “Je kunt er niet omheen. Wat daar hangt, dat ben ik”, zegt ze blozend. “En de titel is mooi gekozen: “The Guardians of Ria”. Het lijkt wel of alles wat me beweegt, daar op dàt doek terecht is gekomen”. Rick staat er enigszins verlegen bij. Als zijn werk spreekt, weet hijzelf te zwijgen. Maar niet voor lang. Enthousiast vertelt hij waar hij mee bezig is voor de expositie bij Interpay. Bij het afscheid nemen, maken wij een afspraak voor medio augustus. “Dan ben ik wel naar behoren ingericht en een eind op streek voor de tentoonstelling”. En alsof hij zich iets herinnert en op de valreep nog kwijt wil: “Ik geloof in de samenhang van dingen. Ook dat is emotie. Alles wat je niet ziet, kun je schilderen!”